Hey maar als we 70 minuten van te voren bij D57 moeten zijn... Dan hebben we nog maar 'n halfuur?!

De wekker rinkelt, 6:15 op de klok! Vandaag is het zover!
De dag waar ik al anderhalf jaar naar uitkijk: ik vlieg naar Aruba!

Ik hijs me in de chillbroek a.k.a. tokkie a.k.a. flobberbroek en we knallen richting Schiphol met de volle waggie. Achter Suus'n aan!
Zo gaat ie goed zo gaat ie beter, dat waren weer een aantal kilometers en al gauw waren we er. Goddank dat ik niet alleen was, al die gates, hallen shizzle, dan zou ik gillend gek worden. Maar nee, in één keer in de juiste hal! Daar voegde Iris-ann zich ook bij en was het trio klaar voor vertrek. Toch duurde het nog eeuwen voor we onze bagage af gingen geven. Waarom? Dat wist achteraf alleen Suus'n. Want plots kwamen daar ineens wel heule bekende gezichten aan wandelen. Vera, Sonja, Herlinde, Kristel & Jorn! Hé!? Vet leuk! Deze lieve mensen kwamen naar de mooiste stad van Nederland om even afscheid te nemen! Super super super lief en jahoor. Daar waren ze. De zoute, waterige druppels kwamen toen dan toch echt tevoorschijn. Daarna het thuisfront gedag zeggen, nouja, dan weet je 't wel. Dan kun je er niets meer tegen doen.Net een fontein... Maar dan moet je door! Dus gauw nog even wapperen met die handjes en de bagage afgeven.

Een lekkere sandwich bij de Starbucks, dat had ik wel verdiend. Zitten we op ons dode gemakje te schranzen... ''Hey maar als we 70 minuten van te voren bij D57 moeten zijn, dan hebben we nu nog een halfuur?'' OKE!!!! Stressmoment! Uiteraard wel op tijd en toen tijd voor de vliegrit. Deze boerentrien heeft welgeteld één keer gevlogen en in al haar 20 jaren en deze vlucht duurde geen 10 uur zoals deze. Vol verwachting klopte m'n hartje, die vlucht dat was één ding, maar aan het voedsel hecht ik natuurlijk wel waarde. Uitgegaan van het ergste, viel dit me alles mee. Van alles is er naar binnen geschranst in die 10 uur, pizza, pasta, koekjes, fruit, ijs, yoghurt... Natuurlijk geen Tante Pos maaltijden, maar hey, mij hoor je niet klagen! De baby die een paar rijen voor me zat en uitwerpselen zat te braken (geur bleef ook niet uit, natuurlijk) heeft dit alles gelukkig niet bedorven.

De vliegreis was dus al een hele ervaring op zich. Ook de turbelentie bleef niet uit, maar was toch minder dramatisch dan ik dacht. Beetje heen en weer te schudden. Is dit alles? Prima, ik teken ervoor! Na 10 uren films kijken, muziek luisteren, boeken lezen, eten, nog meer eten en af en toe de benen strekken, kwamen we aan in Oranjestad.

Het hele KLM vliegtuig werd geleegd op Aruba en er was maarliefst één, ja u leest het goed dames heren, één balie waar de bagage gescand werd. Ik kan wel genieten van die mentaliteit hier, vooral geen haast! We werden opgepikt van het vliegveld door twee roomies, Elvera en Rosa. Beter bekend als de Schumachers van Aruba. In twee jeepies kwamen ze aangeskeurd en we reden richting Paradera, waar ons huis staat. Niet in één keer goed, maar dat ter zijde. Ik heb me nu al flink verbaasd over de auto's en regels hier in het verkeer! Onderweg tevens een Mac Donalds gezien, dat is natuurlijk altijd een prettige bijkomstigheid.

Thuis aangekomen waren Jocintha en Carlijn al druk aan de kokkerel en hebben we nog even wat gegeten, bij aankomst was het namelijk 6 uur in de avond (in NL 11 uur 's nachts). Om de jetlag tegen te gaan de ogen proberen open te houden tot een uur of 10 en toen ingedut.

Vandaag de dag heb ik het zwembad bij daglicht kunnen zien. Geniet'n. Tot blogs!