Van 200 mensen en 300 koeien naar 8.405.837 mensen in één stad: Hello Big Apple!

Alsof het Aruba avontuur nog niet wild genoeg is, hebben we afgelopen week doorgebracht in New York City! Van 200 inwoners en 300 koeien in m'n hometown (Vilsteren, place to be) naar 8.405.837 inwoners in The Big Apple. Wat begon als een grote grap, werd al snel een echt plan. Zonder teveel moeite ook, trouwens. ''Zullen we gewoon gaan?'' ''Oke!'' Dit betekende tevens een vervroegde paasvakantie, waar ik natuurlijk ook geen nee tegen zeg. 

Met op de kalender 9 april 2014, stonden we er klaar voor hoor! Met drie lege koffers (klaar om gevuld te worden) en m'n roomies Susie Q (Suzan), Carlo van Carlo en Irene (Carlijn), Sheep in the big city (Elvera) en Rosa Rosa assim voce me mata (Rosa) klaar om af te zwaaien vanaf het Aruba-riena Beatrix Airport. Voor de vlucht hebben we nog even wat pizza's weggewerkt, want we hadden de eerste douane al gehad. Met de nadruk op eerste. Al chillend liepen we naar de vertrekhal voor NYC. Hier begonnen de stresshormoontjes loesoe te gaan in onze hoofden en harten. De klok had zo snel getikt en we moesten dus ook nog door de Amerikaanse douane op hetzelfde vliegveld. Die had ik niet aan zien komen. Op het hele vliegveld was geen kip te bekennen, maar hier werd duidelijk waarom. Alsof heel Aruba ineens op dat tijdstip naar New York wilde, spitsuur tot de macht 10 en de tijd bleef maar tikken en de rij bleef maar staan alsof ie alle tijd van de wereld had. Om een lang verhaal kort te maken: stress!!! Onze heldin van de dag was een medewerkster van Delta (vliegmaatschappij) met Nederlandse roots. Zij heeft geroggeld dat onze bagage nog mee kon en dat we nog voor vertrek in konden stappen. Na een hele atletiekwedstrijd met kreten als 'run forest, run!' kwam de vliegtuigstoel dan ook als geroepen. Drie vliegtuigstoelen om precies te zijn; beentjes omhoog dus! Prima vertoeven. Vijf uur later landden we rond zevenen in New York. Allemaal gebouwen, wat een verschil met Aruba. Al die hoogbouw is niet het enige verschil met Aruba, dat was duidelijk te merken toen we in de buitenlucht kwamen. Nou, ik kan je vertellen, korte broeken die komen niet in je óp met 14 graden Celcius. Temperatuurtje Siberië! Na veel hulpeloosheid hebben we een metrokaart gekocht voor de hele week. In de metro kwam ik tot bijzondere inzichten. Bijvoorbeeld dat het paard van Pippi Langkous geen Americo heet, maar Witje. Weer wat geleerd! Eenmaal op de overstap naar huis, werden we geholpen door een lieve meneer, waarschijnlijk doordat we weer hulpeloosheid uitstraalden. Op deze overstap hebben we de eerste maaltijd op NY'se bodem genuttigd, in het bijzijn van een sketterende zwerver. Welkom in New York. Ik had net zo goed op de markt kunnen staan met m'n visje. Daarna gingen we naar onze verblijfplaats voor deze week: The B Hotel. Zag er allemaal dikke prima uit. De kont valt niet te keren in de kamer van 2 bij 2, maar gelukkig hoeven we er alleen maar te slapen. De wc's zijn ook vermeldenswaardig. De schotten waren namelijk van glas en zo kun je aan je rechterzijde exact zien in welk stadium de toiletterende is. Bijzonder... Na een vermoeiende dag was slapen geen enkel probleem.

Wakker worden in New York is op zich al een hele ervaring. De eerste paar dagen gingen prima. Helaas kwam er ook muzikale ondersteuning bij het wakker worden, en niet zomaar muzikale ondersteuning nee, ékte Deutsche Schlagermuzik!! Als je me blij wilt maken, moet je dit vooral niet doen. Na veel ge-schweinhund, denk je dat het wel een keer klaar is met dat gedonder, maar dan kom je bij een volgend punt: de eeuwige wekker. Sommige wekkers gingen zo lang af dat ik niet versteld zou staan als ze eerst een hele sudoku op moeten lossen voor ze dat rinkelding af kunnen zetten. Een paar dagen later was ook heel Frankrijk afgereisd, de Franse Revolutie was present hoor, allemaal gemekker en geblaat in de ochtend, eet lekker een stokbrood ergens, maar doe dat niet voor onze deur. Tot zover onze ochtendfrustraties!

Gelukkig werden deze frustraties al snel goed gemaakt door ons favoriete ontbijttentje. Bijna iedere ochtend gingen we naar een lokaal tentje om met bagels en panini's de dag goed te beginnen: gewoon geniet'n. Op één ochtend na, we hebben ook nog even gegeten bij een Belgische kraam, heerlijke wafels, de kerel kon alleen geen woord Nederlands: rukker. Maar goed, hij had goed eten, dus het is m'n vriend.

We zijn de citytrip begonnen met een bezoek aan Times Square. Wat een straat jongens, ik wist niet meer waar ik moest kijken. Van allemaal kermislichten, hoge gebouwen en verkeer tot allemaal mannelijk schoon op de billboards. M'n slag meteen geslagen met shoppen in de Forever 21 (met maarliefst 5 verdiepingen) en H&M. Over shoppen gesproken. Ook de Fifth Avenue is een prima straat om je geld te spenderen, en dan doel ik vooral op Sheep in the big city, die flinke flappen heeft uitgegeven voor een redelijk dikke tas (waarvoor we zo'n beetje ieder filiaal van Michael Kors in NY hebben bezocht, maar dat ter zijde). Wat natuurlijk ook niet mocht en kon uitblijven was een bezoekje aan de Abercrombie & Fitch. Bij aankomst moesten we zelfs eerst in de rij staan, voor we naar binnen konden. Gelukkig wisten we waar we het voor deden: ons oog had bij passeren namelijk ook al iets anders opgevangen, wat er gespierd uit zag. Na het bezoekje aan de winkel zijn we dan ook een foto rijker met een mannelijk-gespierd-wel-wit-maar-daar-zijn-zonnebank-voor model. En! Last but not least, was er ook nog tijd om een kijkje te nemen bij Victoria's Secret. Aangezien het in Amerika een stuk goedkoper is om een bikini te halen, kon ik dit buitenkansje niet laten schieten... En ook echt nodig, aangezien we morgen weer naar Cura gaan om al het witte vel weer bruin te laten worden, dat vloog er ook met de dag af. Sommige mensen onder ons waren zo blij met hun Victoria's Secret aankopen, dat ze een modeshow gingen lopen. In het hostel op de gang, om precies te zijn. Een prima locatie. Vol overgave stortte Sheep in the big city zich op haar optreden. Er was een beste climax, want plots kwam er een mannelijk figuur om de hoek kijken. BESTE DECIBELLEN. M'n gehoor is ietwat minder nu, maar wat heb ik gelachen. Helaas is er geen beeldmateriaal van... Goed, waar waren we. Oja! We hebben onze voeten ook op Wallstreet gezet, waar we ook nog lieden van het Nederlandse Koningshuis tegen kwamen! En ik weet zeker dat de ogen nu scannend op zoek gaan naar een bekende naam, dus ik ga de spanning nog even opbouwen... Oké, genoeg spanning. Ik ga uit van een kleine spanningsboog. We kwamen Koningin Juliana en Prins Bernhard nog tegen, ze stonden netjes gepositioneerd op de stoep. Voor meer informatie: zie foto's.

Natuurlijk konden ook de hotspots van de stad niet ontbreken. Central Park om te beginnen, was super mooi. Na alle drukte van de binnenstad was het hier echt onwijs rustig. We hebben een stukje gewandeld en als je daar staat ben je uiteraard verplicht om er een hotdog te eten. Of twee. Niet echt een vervelende bijkomstigheid, en ook al werd ik flink hard afgezet door de beste man, ik heb genoten. Koopt hij voor dat geld toch een ijsje, misschien met spikkelsls of nootjes, zou ik dan in elk geval voor kiezen. En met een flinke toef slagroom, ook wel smikkelbaar. Hij blij, ik blij. Maar we dwalen af, Central Park. We hebben eerst dus gewandeld, een paar dagen later hebben we het beter bekeken en hebben we ons laten rijden. Gewoon. Zoals dat gaat. Op een fiets. We zaten met z'n vijven in twee fietsbakkies en werden door het park gereden inclusief informatie van de fietsjongens. We zijn gestopt bij 'n aantal plekjes: John Lennon Memorial en de fontein van Friends.
Op de toeristenlijst stond ook nog de Brooklyn Bridge, die we uiteraard weer bewandeld hebben (ik heb in de afgelopen maand nog niet zoveel gelopen als in deze dagen hier). Met gevaar voor eigen leven konden we de kasten van gebouwen bewonderen en de eeuwige belfie (Brooklyn Bridge Selfie) maken. Jawel jawel.
De 9/11 Memorial was ook een múst in deze trip. Op de plek waar de Twin Towers stonden waren nu hele grote fonteinen. Je stond midden in de stad maar je hoorde eigenlijk alleen maar het water. Indrukwekkend wat hier allemaal gebeurd is...
Boel hoge gebouwen dus op de planning, waaronder ook de Rockefeller Building, hier hadden ze godzijdank een lift, dus konden we mooi helemaal omhoog. Vanaf hier konden we het Empire State Building heel goed zien. Ook hebben we de Chrysler Building op kiekjes staan en nog duizend andere hoge gebouwen waarvan ik de naam niet weet. Ook kwamen we toevallig een beste Bibliotheek tegen waar Sex And The City is opgenomen (de film moet ik nog effe kijken, maar het klinkt wel stoer) en ook het Central Station is bezocht. Ik kan je vertellen, station Ommen is er niks bij. Oja, en het Vrijheidsbeeld kan natuurlijk ook niet ontbreken. Die hebben we in dag-, avond- en nacht-staat gezien en gefotografeerd als ekte Japp'n tijdens verschillende boottochten. En alsof er niet genoeg cultuur gesnoven was, zijn we ook nog even naar het American Museum of Natural History geweest. Dit ging echter wel heel ver en hier waren we redelijk snel weer uit. Geen weggegooid geld, want de Hollander in ons kwam naar boven toen we hoorden dat dit gratis was, heuj heuj heuj!

Genoeg cultuur voor nu, want ik wil ook nog even een beetje Armin from Neighbours (die moet in de dikke Van Dale, thanks to Carlo) met jullie delen. ARMIN VAN BUUREN. OH MIJN GOD. Dit was echt de beste avond van m'n leven. Wat een concert! We gingen naar Madison Square Garden, alleen voor die hal zou je er al heen gaan, maar kwam daar ook nog eens effekes onze Armin draaien. Met veel gekke mensen die het allemaal geweldig vonden dat we uit Nederland kwamen, stonden we te hossen op heerlijke muziek. De hele avond heb ik gesprongen, prima trainingssessie. Iedereen stond strak onder de pillen, knettergek. Met m'n Spriteje heb ik me ook prima vermaakt (je kunt trots zijn mam, ik ben nog steeds niet van 't padje). Wát een avond.
Ik wil nog even ingaan op de Sprite en drankjes in het algemeen. Op iedere hoek van de straat staat er op z'n minst één kraam met drinken, waar we de hele week van hebben lopen drinken. Vaak ga ik voor bekende Nederlandse sapjes, máár aangezien iemand me het laatste sapje voor de neus weg griste, moest ik kiezen uit een paar andere drankjes. Leuk en aardig, onder het motto van horizon verbreden en dat soort dingen, koos ik voor een sapje dat op Cassis leek. Ik draaide de dop open, stak mijn rietje erin, nam een flinke teug aangezien ik gigantische dooooooorst had (pinkje omhoog)... WAT EEN MEUK. Ik zweer het.
Als we iemand in ons bedrijf Lottels hadden die over de drankjes ging, hadden we hem ontslagen, per direct, op staande voet. Laat me dit even explainen. We hebben een bedrijf opgericht, het is heus, genaamd Lottels. Voor je denkt dat het hier niet goed gaat, het gaat nog steeds prima. Wij sturen onze werknemers Kees, Sjonnie, Sjaak & Harry aan voor o.a. de metro, eten, licht & geluid. Dus mocht je hier problemen mee hebben, wij zijn je vrouw. De blauwe kamer is daar waar de magie happens, ons kantoor. Maar sollicitatiegesprekken voeren we ook wel eens in de metro, dat is geen probleem. Wel hechten we waarde aan contracten. Dus houd hier even rekening mee. Tot zover het reclamepraatje... Doe ermee wat je wilt...
Metro, daar wilde ik ook nog iets over vertellen. Sorry jongs, dit verhaal gaat van de hak op de tak, maar al die prikkels stijgen me naar 't hoofd. De metro. De metro is echt een plek waar je veel kunt beleven. Zet me in een metro en ik kan er zo een dag blijven zitten. Beetje stoer doen en rondkijken. Er is namelijk genoeg vermaak. Zo waren er onder andere dansers (ja juist, zoals alleen in films, nu in real life, owjoooo). In weekenden reed de metro niet zoals we wilden, dus moesten we op zoek naar een alternatief. Ik zal even ter kennisgeving inzoomen op een officiële taxi-regel in Amerika(ik doe niet aan APA-richtlijnen of zoiets geks):
- Officieel mag een taxi 4 personen vervoeren;
De oplettende lezer heeft gezien dat we welgeteld met vijf personen waren. Maar op de een of andere manier zul je op een gegeven moment toch naar huis moeten. Met veel inschikwerk en jarenlange ervaring hebben we dit onopgemerkt kunnen houden tot de eindbestemming!
En toen we even geen zin hadden in een taxi, hebben we de skyline van New York maar vanuit een limousineraam bekeken. Mwooooooap!

Gisteren zijn we begonnen aan onze eeuwige terugreis. We vlogen van NYC naar Atlanta om hier 's nachts te overnachten. Die vlucht was echt 'n verschrikking. Die turbulentie waar ik het geloof ik eerder over had gehad, was nu echt een drama en ieder moment kon m'n maag zich legen in een daarvoor bestemd vliegtuigzakje. Niet gebeurd gelukkig. We hadden voor die overstap een hostel geboekt, want we zouden de volgende dag pas om 10:00 uur vliegen. Helaas had onze vlucht een dikke vertraging van zo'n 2 uur (wel prima vermaakt met potjes kaarten en Lange Jan a.k.a. Carlijn > beeldmateriaal is er, lief zijn). Daardoor toch een kort nachtje gehad, al hebben we (Susie Q en ik) wel langer geslapen dan onze andere kornuiten. 7:00 ging de bus naar het vliegveld van Atlanta, 6:55 werden we wakker. Oké, uitdaging. Maar deze is glansrijk voltooid! Arme mensen die mijn hoofd deze ochtend hebben gezien, ik kan hen alleen maar aanraden veel Tetris te spelen (dat werkt tegen trauma's hekeheurt). Vanaf Atlanta zijn we naar Aruba gevlogen, deze vlucht was veel chiller én we kregen meer koekjes, lekker man! Vanmiddag zijn we rond 2'en geland en toen - en nog steeds - heb ik de bijtankmodus ON gezet. Straks maar eens m'n tas inpakken... Morgen vlieg ik namelijk alweer naar Curaçao voor een lang weekend, hopsatekee!